Özlemek.
Kimleri özlediğimi düşünüp duruyorum şu sıralarda. Kolayca silip atabildiğim insanlardan hangisini özledim? Benim sildiklerim mi yoksa, beni silenleri mi özledim ben?
Sildiğim sadece bir kişi vardı özlediğim. O'nu zaten tam anlamıyla unutmadığımı fark ettim. O yüzden sildiğim birini özlemiş sayılmam bu açıdan.
Gittiyse, tamamen, asla özledim diyemem. Demem. Gurur mu diyorlar buna bilmiyorum ama, diyemem işte. Ne kal diyebildim, ne de özledim. Git derim sadece, istiyorsan git. Ne diyebiliyorum ki ben zaten? Her şeye cesaret edebilirken, bunu söylemeye neden korkuyor dilim?
Şimdi söylesem bazı şeyleri çok mu geç olmuş olur? Çok zaman geçti üstünden. Seneye döndü mü aylar bilmiyorum. Yakınımda o hâlâ, elimi uzatsam dokunurum belki. Ama yapamam. Bu yüzden hep kaybederim, hep giderler.
Ama belki de bana da kal diyemediler. Deseler ben de kalır mıydım bıraktıklarımın yanında? Yoksa umrumda bile olmaz mıydı? Kalmazdım galiba. İşte bu yüzden ben kal diyemem. Bunu kaldıramam çünkü, yediremem kendime. O yüzden bırakırım gitsin.
Bunu yazmamın amacı, bir şeyleri kendime itiraf etmekti. Yazdığıma göre, unutabilirim bunu düşünmeyi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder